GİRİŞ ve AMAÇ: Prognozu bilinen sağlıklı tekil gebelerde duktus venozus (DV) referans değerlerini oluşturmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışma, Mart 2018 ve Mart 2019 arasında 17-36. gebelik haftaları arasında düşük riskli tekil gebelerde gerçekleştirildi. Doğum sonrası Apgar skoru ≥7 ve doğum ağırlığı ≥2500 gram olan fetüsler çalışmaya dahil edildi. Fetal yapısal veya kromozomal anomali saptanan gebeler, çoğul gebelikler, intrauterin gelişme geriliği, fetal makrozomi, preeklampsi ve diyabet ile komplike olan gebeler çalışmaya dahil edilmedi. DV absolut hız değerleri (S-dalgası, D-dalgası, a-dalgası) ve bunlardan türetilen Doppler indeksleri (preload indeks (PLI), venler için pulsatilite indeksi (PIV), venler için pik velosite indeksi (PVIV), S/a oranı, ortalama hız (Vmean) ve zaman ortalamalı maksimum hız (TAmax)) kaydedildi. Kötü kalitedeki imajlar ayrıca hariç tutuldu.
BULGULAR: Toplam 722 fetüste DV absolut hız değerleri ve bunlardan türetilen Doppler indeksleri değerlendirildi. Gestasyonel hafta ile DV Doppler parametreleri arasındaki ilişki incelendiğinde, S-dalgası, D-dalgası, a-dalgası, Vmean, TAmax istatistiksel olarak anlamlı pozitif korelasyon saptanırken PLI, PVIV, PIV ve S/a oranında negatif korelasyon tespit edilmiştir.

TARTIŞMA ve SONUÇ: 17-36 gebelik haftaları arasındaki Türk populasyonunda DV absolut hız değerleri ve Doppler indeksleri için referans aralıkları oluşturulmuştur. Bulunan referans aralıkları, fetal kardiyak fonksiyonun değerlendirilmesi açısından noninvaziv bir metod olarak önem taşımaktadır.

INTRODUCTION: To establish reference ranges of ductus venosus (DV) in healthy singleton pregnant women with known prognosis.
METHODS: This retrospective study was conducted on low-risk singleton pregnancies between 17 and 36 weeks of gestation between March 2018 and March 2019. Fetuses with postpartum Apgar score ≥7 and birthweight ≥2500 grams were included in the study. Pregnancies in which the fetus had structural or chromosomal abnormalities, multiple gestations and those complicated with intrauterine growth restriction, fetal macrosomia, preeclampsia and diabetes were not included. DV absolute blood flow velocities (S-wave, D-wave, a-wave) and Doppler indices that were derived from those velocities (preload index (PLI), pulsatility index for veins (PIV), peak velocity index for veins (PVIV), S/a ratio, mean velocity (Vmean) ve time-averaged maximum velocity (TAmax)) were recorded. Poor quality images were also excluded.
RESULTS: A total of 722 fetuses were evaluated for DV absolute blood flow velocities and Doppler indices. When the relationship between gestational age and DV Doppler parameters was examined, S-wave, D-wave, a-wave, Vmean, TAmax were found to be statistically significant positive correlations, while PLI, PVIV, PIV and S/a ratio were found to be negatively correlated.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Reference values for DV Doppler indices between 17 and 36 weeks of gestation in a Turkish population were established. These reference ranges are of importance in terms of a noninvasive method for the evaluation of fetal cardiac function.

GİRİŞ ve AMAÇ: İntrauterin inseminasyon (IUI), infertil çiftlerin gebelik şansını artırmak için yaygın olarak kullanılan bir işlemdir. hCG (human koryonik gonadotropin) uygulaması sonrası planlanan IUI zamanlaması pratikte 36. Saat olarak belirlenmiştir. Ancak klinik yoğunluk sebebi ile bu zamanlamada gecikmeler yaşanabilmektedir. Biz de çalışmamızda IUI’ları 36. Saate ve 42. Saate yapılan hastaların klinik sonuçlarını karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Samsun Eğitim ve Araştırma Hastanesine açıklanamayan infertilite sebebi ile başvurmuş ve gonadotropin tedavisi sonrası IUI yapılmış 450 hastanın kayıtları geriye dönük incelendi. Klinikteki yoğunluk sebebi ile hCG uygulaması sonrası IUI zamanlaması 6 saat gecikmiş (42. Saat) olan hastalar ile zamanında (36. Saat) yapılmış hastaların demografik bilgileri, hormon düzeyleri, endometrium kalınlıkları, toplam folikül sayıları, β-hCG test pozitiflikleri, canlı doğum oranları ve spontan abort oranları değerlendirildi. Gruplar arası karşılaştırmalarda Student t test ve Ki-kare testi uygulandı.
BULGULAR: Hastaların 348’ine IUI prosedürü hCG uygulaması sonrasında 36. Saatte uygulanmışken 102’sine 42. Saatte uygulanmıştı. Gruplar arasında yaş, infertilite süresi, bazal hormon düzeyleri ve endometrial kalınlıklar açısından fark izlenmedi (p <0.05) (Tablo 1). IUI tedavilerinin gebelik sonuçları üzerine olan etkileri incelendiğinde gruplar arasında ovulasyon indüksiyonu sonrası elde edilen dominant folikül sayıları, β-hCG test pozitiflikleri, canlı doğum oranları ve spontan abortus oranları açısından fark görülmedi (p=0.34, p=0.12, p=0.31, p=0.25) (Tablo 2).
TARTIŞMA ve SONUÇ: hCG enjeksiyonu ile tetiklenen ovulasyonun ardından IUI zamanlaması 42. saate geciktirilen hastaların klinik gebelik oranları 36. Saatte IUI yapılanlara göre değişmemektedir

INTRODUCTION: Intrauterine insemination (IUI) is a commonly used procedure to increase the chance of pregnancy in infertile couples. The planned IUI timing after hCG (human chorionic gonadotropin) trigger was practically determined as at 36th hour. However, this timing may be delayed due to clinical traffic. In our study, we aimed to compare the clinical results of patients who underwent IUIs at 36th hour versus at 42nd hour.
METHODS: The records of 450 patients who were admitted to Samsun Training and Research Hospital due to unexplained infertility and were performed IUI after gonadotropin treatment, were retrospectively analyzed. Demographic information, hormone levels, endometrial thickness, total follicle numbers, β-hCG test positivity, live birth rates, and spontaneous abortion rates of patients with 6 hours delay (42 hours) in IUI timing after hCG trigger due to the traffic in the clinic, and patients with on the time (36 hours) IUI performation were evaluated. Student's t-test and Chi-square test were used for comparisons between groups.
RESULTS: IUI procedures were applied to 348 patients at the 36th hour and 102 patients at the 42nd hour after the hCG triggers. No difference was observed between the groups in terms of ages, infertility durations, basal hormone levels and endometrial thicknesses (p <0.05) (Table 1). When the effects of IUI treatments on pregnancy outcomes were examined, there was no difference between groups in terms of dominant follicle numbers obtained after ovulation induction, β-hCG test positivity, livebirth rates and spontaneous abortion rates. (p=0.34, p=0.12, p=0.31, p=0.25) (Table 2).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The clinical pregnancy rates of patients with IUI timing after ovulation induced by hCG injection does not change with delaying to 42nd hour versus 36th hour.

GİRİŞ ve AMAÇ: Endometrial kanserinde, nüks riski olan hastaları belirlemek ve adjuvan tedavi kullanımına rehberlik etmek amacı ile klinik-patolojik prognostik faktörler kullanılarak risk grupları oluşturulmuştur. Güncel yayınlanan rehberde yeni bir risk grubu tanımlanmış olup evre I endometrioid karsinom, grade 1-2 hastalık ve LVSI pozitif olan olgular myometrial invazyon derinliğinden bağımsız olarak “orta-yüksek” riskli olarak sınıflandırılmıştır. Bu retrospektif çalışmanın amacı evre IA yüksek-orta riskli endometrial kanserli kadınların prognozlarını evre IB Yüksek-orta riskli endometrial kanserli kadınlarla karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif tek merkezli olarak planlanan çalışmada, 2008-2018 tarihleri arasında endometrium kanseri tanısı ile primer tedavi olarak cerrahi ile tedavi edilen tüm hastalar incelendi. Çalışmaya evre I endometroid tip endometrium kanseri olup, LVSI pozitif ve grade 1-2 tümörü olan toplam 46 olgu dahil edildi. Çalışmaya dahil edilen 17 olgu evre IA ve 29 olgu evre IB olmak üzere gruplandırıldı. Olgular için sağ kalım analizleri Kaplan Meier metodu kullanılarak hesaplandı.
BULGULAR: 5-yıllık DFS oranı evre IA olgular için %94,1 ve evre IB olgular için % 82,3 (p=0.951),5- yıllık OS oranı evre IA olgular için % 94,1 ve evre IB olgular için % 89 (p=0.811) olarak belirlenmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Evre IA, grade 1-2 ve LVSI pozitif endometrial kanserli olgular ve Evre IB, grade 1-2 ve LVSI pozitif endometrial kanserli olguların DFS ve OS oranlarının benzer olduğu görülmüştür.

INTRODUCTION: The patients with endometrial cancer have been devised based on clinic-pathological prognostic factors to identify patients at the risk of recurrence and to guide adjuvant therapy use. According to contemporary guidelines, a new risk subgroup has been declared. Regardless of depth of invasion, all patients who were unequivocally LVSI positive and grade 1-2 defined as High-intermediate risk group. The purpose of this retrospective study was to compare the prognoses of women with stage IA high-intermediate endometrial cancer to those women of stage IB High-intermediate endometrial cancer.
METHODS: A single center, retrospective department database review was performed to identify patients with endometrial Cancer. A total of 46 women with Stage I endometrial cancer who were unequivocally LVSI positive and grade 1-2 between 2008 and 2018 were included in this retrospective study. Seventeen (37%) were classified as Stage IA and 29 (63%) as Stage IB. Kaplan-Meier method was used to generate survival data.
RESULTS: The 5-year disease-free survival (DFS) rate was 94.1% versus 82.3%(p=0.95) and 5-year overall survival (OS) was94.1% versus 89% (p=0.81) for stage IA and stage IB, respectively.
DISCUSSION AND CONCLUSION: DFS and OS rates of patients with Stage IA, grade 1-2 and LVSI positive endometrial cancer and Stage IB, grade 1-2 and LVSI positive endometrial cancer seem to be similar.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, medikal tedavi verilen ektopik gebeliklerde başlangıç B-hCG değeri ve 4.gün B-hCG değerindeki değişikliğe göre başarı durumunu öngörmeyi amaçlamıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada 2009-2017 yılları arasında Kartal Dr. Lütfi Kırdar Eğitim ve Araştırma Hastanesinde tek doz methotrexate ile tedavi edilen ektopik gebeler retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya uygun 183 hasta araştırmaya alındı.
BULGULAR: Araştırmamızda, hastaların %77,6’sı(142/183) ilk doz MTX ile tedavi edilirken, 2.doz MTX yapılıp başarılı olan hastalar da eklendiğinde toplam başarı oranı %91,8( 168/183) bulunmuştur. Başlangıç değerlerine baktığımızda ise B-hCG<2000 olan hastaların ilk doz MTX ile daha yüksek oranda (%89,47) başarılı olduğu, ek doz MTX gereken hastaları da dikkate aldığımızda ise başlangıç B-hCG <4000 olan hastaların %95,95’inin başarılı olduğu bulunmuştur. Hastaların 4.gün B-hCG değişikliğine bakıldığında ise %10 ve üzerinde düşme olan hastaların %94,6’sı başarılı olurken, %10 altında düşme olanlarda da %48,6’sında başarılı olduğu görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Başlangıç B-hCG değeri arttıkça MTX ile başarı oranı azalmasına rağmen B-hCG >5000 değerlerdeki hastalarda bile %72 gibi başarı olduğu unutulmamalı ve kontrendikasyon olmayan hastalarda öncelikle MTX tedavisi denenmelidir. Hastaların 4. Gün B-hCG değerindeki %10 ve üzerindeki düşme başarı durumunu öngörme konusunda etkili olmasına rağmen negatif prediktif değerinin %48,6 olması başarı durumunu öngörme konusunda dezavantajını oluşturmaktadır.

INTRODUCTION: We aimed to predict treatment success with comparing B-hcg values on first and fourth days of methotrexate injection.
METHODS: We research the informations of ectopic pregnancy, retrospectively, between years 2009 and 2017 in Kartal Dr.Lütfi Kırdar Training and Research Hospital which treated with single dose MTX. 183 patients included into the study.
RESULTS: In our study; 77,6% of patients treated with single dose MTX injection. With inclusion of second dose injected patients, success rate is rising to 91,8%. When we look at the prior B-hcg values, patients,those have less than 2000 mIU/mL values, have higher treatment success rate with single dose MTX injection. When we look at the patients, who needed second MTX dose, we have seen 95,95% success rate on patients’ B-hcg values less than 4000 mIU/mL. More than 10 percent decrease of Patients’ B-hcg value between first and fourth days of treatment showed 94,6% success rate. As patients’ treatment,whose B-hcg values decreased less than 10%, showed 48,6% success rate.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Despite treatment success rate as initial B-hcg levels rises, we have to keep in mind that even patients with higher than 5000 mIU/mL B-hCG, there is a 72% treatment success rate. If there is no contraindication, still MTX treatment considered as a good choice of treatment. More than 10 percent decrease on patients’ fourth day of treatment B-hcg values seems to be a good parameter for treatment success prediction. But there is 48,6% of negative predictive value, and this is a disadvantage about prediction of MTX injection treatment success.

GİRİŞ ve AMAÇ: Non Ketotik Hiperglisinemi (NKH), glisin yıkımında bozukluk sonucunda gelişen, nadir ve ağır seyreden doğumsal bir metabolizma hastalığıdır. Çalışmamızda NKH tanılı hastanın geriye dönük incelenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamızda Ocak 2007-Ağustos 2018 tarihleri arasında Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde tanı alıp, takip ve tedavi edilen Non Ketotik Hiperglisinemi tanılı 12 hastanın dosyası geriye dönük olarak tarandı. Hastaların demografik özellikleri, etiyolojiye yönelik yapılan tetkik sonuçları, aldıkları tedaviler kaydedildi.
BULGULAR: Ocak 2007 ile Ağustos 2018 tarihleri arasında hastanemizde takip ve tedavi edilen NKH tanılı 12 hasta çalışmaya alındı. Hastaların anne ile babası arasında birinci derece akraba evliliği oranı %67 (n: 8) olarak saptandı. Hastalarda en sık başvuru nedenleri emmeme idi. Hastaların %92 ‘sinde (n: 11) Kranial MRG’da (Kranial magnetik rezonans görüntüleme) santral sinir sistemi anomalileri saptandı. Hastaların tamamında ilk bakılan kan ve BOS glisin düzeyi yüksek olup, BOS/plazma glisin oranının 0,08’in üzerinde o1duğu görüldü. Genetik analiz tetkikinde 3 hastada (%25) Non Ketotik Hiperglisinemi açısından anlamlı mutasyon saptandı. 11 hasta (%92) en az ikili anti epileptik ve glisin azaltıcı tedavi alıyordu. Hastalarımızdan 7’si farklı yaşlarda kaybedilirken 4 hasta sekelli olarak yaşamını idame ettirmekteydi.1 hastada ise sekel saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Amacımız, özellikle akılda tutulmadığında tanısı zor konulan NKH’nin tanı ve tedavi yaklaşımlarına ve Doğumsal Metabolik Hastalıkların (DMH) önemine vurgu yapmaktır. Akraba evliliğinin yaygın olduğu ülkemizde sağlıklı doğmuş ancak emme güçlüğü, hipotoni, konvülziyon ve ensefalopati tablosu gelişen yeni doğanlarda NKH daima akılda tutulmalıdır.

INTRODUCTION: Non ketotic hyperglycinemia (NKH) is a rare and severe congenital metabolic disorder that develops as a result of impaired glycine destruction. The aim of this study was to evaluate the patient with NKH retrospectively.
METHODS: In our study, the files of 12 patients diagnosed as Non-Ketotic Hyperglycinemia diagnosed and followed in Ankara Child Health and Diseases Hematology Oncology Training and Research Hospital between January 2007 and August 2018 were retrospectively reviewed.Demographic characteristics of the patients, the results of the etiology and the treatments they received were recorded.
RESULTS: Twelve patients with NKH who were followed up and treated at our hospital between January 2007 and August 2018 were included in the study. The ratio of first degree consanguineous marriages between mother and father was 67% (n: 8). The most common reasons for admission in patients were not sucking. Central nervous system anomalies were detected in 92% of patients (n: 11) in cranial MRI (cranial magnetic resonance imaging). Blood and CSF glycine levels were higher in all patients and CSF / plasma glycine ratio was higher than 0.08. Genetic analysis revealed that 3 patients (25%) had a significant mutation in terms of Non ketotic Hyperglycinemia 11 patients (92%) received at least two antiepileptic and glycine-reducing treatments. While 7 of our patients died at different ages, 4 patients were maintaining their life as sequelae No sequela was found in 1 patient.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our aim is to emphasize the diagnosis and treatment approaches of NKH and the importance of congenital metabolic diseases (DMH). In our country, where consanguineous marriages are common, congenital metabolic diseases should be kept in mind in new born who are born healthy, but have difficulty in sucking, hypotonia and convulsion.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sağlıklı gebelikte maternal kan ve plasentaya özgü miRNA’ların araştırılması, maternal/fetal biyolojik ve fizyolojik süreçlerin anlaşılmasına yardımcı olmaktadır. Fetüste dişi ve erkek cinsiyet arasındaki hormonal ve genetik farklılıkların sonucu olarak miRNA ifade düzeyleri değişmektedir. Bu çalışmada amacımız, aday olarak belirlediğimiz miRNA-21-3p, miRNA-155-5p, miRNA-518b ve miR-16-5p ifade düzeylerinin sağlıklı gebelerde fetal cinsiyet ile ilişkisinin araştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma grubu, Kasım 2017 – Mart 2018 tarihlerinde İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniğinde gebeliği takip edilen, maternal ve/veya fetal hastalık saptanmayan sağlıklı 21 gebeden oluşmaktadır. Maternal kan örnekleri aynı gebelerin 29. (Grup 1) ve 37. gebelik (Grup 2) haftalarındaki takiplerinde alınmıştır. Maternal kan lökositlerinden RNA izolasyonunun ardından miR-21-3p, miR-155-5p, miR-518b ve miR-16-5p anlatım düzeyleri, SYBR-Green gerçek zamanlı kantitatif PCR ile belirlenmiştir. Gruplar ve fetal cinsiyetler arasındaki miRNA ifade düzeyleri istatistiksel olarak karşılaştırılmıştır.
BULGULAR: Grup 1 ve Grup 2’de fetal cinsiyet ile klinik ve biyokimyasal parametreler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmasa da (p>0,05) miRNA ifade düzeyleri ilişkili bulunmuştur. Buna göre, kız fetüs taşıyan gebelerde erkek fetüs taşıyanlara oranla 29. haftada miR-16-5p (p=0,01) ifade düzeyinin artmış olduğu belirlenmiştir. Erkek fetüs taşıyan gebelerde ise kız fetüs taşıyanlara oranla 37. haftada miR-21-3p (p=0,02), miR-155-5p (p=0,08) ve miR-518b (p=0,02) ifade düzeylerinin artmış olduğu saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İlk defa bu çalışmada, sağlıklı gebelikte maternal kandaki lökositlerde üçüncü trimesterin başında ve sonunda fetal cinsiyet ile değişen miRNA ifade düzeylerinin olduğu gösterilmiştir.

INTRODUCTION: Differences in microRNA (miRNA) expression in maternal blood and placenta can help us further understand maternal and fetal biology and physiology. Fetal sex differences in miRNA expression are a result of both hormonal and genetic differences between the sexes. The aim of this study was to evaluate the relationship between the expression levels of miRNA-21-3p, miRNA-155-5p, miRNA-518b and miR-16-5p and fetal sex.
METHODS: This study was carried out at the Department of Obstetrics and Gynecology of Istanbul Medeniyet University, Goztepe Research and Training Hospital. Twenty-one healthy pregnant women, who were having their pregnancy care through outpatient setting between November 2017 and March 2018, were included in the study. Maternal peripheral blood samples were obtained from the same healthy pregnant females at 29 weeks of gestation (Group 1) and at 37 weeks of gestation (Group 2). The maternal blood leucocyte levels of miRNAs (miRNA-21-3p, miRNA-155-5p, miRNA-518b and miR-16-5p were analyzed using SYBR-Green real-time quantitative polymerase chain reaction. The expression levels of miRNAs between groups and fetal sexes were analyzed statistically.
RESULTS: There were no significant differences in clinical and laboratory characteristics between fetal sex in Group 1 and Group 2 (p> 0,05). There was a significant increase in the expression levels of miR-16-5p (p=0,01) in pregnant women with female offspring, compared to the pregnant with male offspring at 29 weeks of gestation. There were significant increases in the expression levels of miR-21-3p (p=0,02), miR-155-5p (p=0,08), miR-518b (p=0,02) in pregnant women with male offspring, compared to the pregnant with female offspring at 37 weeks of gestation.
DISCUSSION AND CONCLUSION: For the first time, in this study were shown to have differential expression levels of maternal blood leukocyte miRNAs between the fetal sexes at the beginning and end of the third trimester.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut bronşiolit, özellikle iki yaş altı çocuklarda, küçük hava yollarının enflamatuvar obstrüksiyonu sonucu ortaya çıkan alt solunum yollarının en sık görülen hastalığıdır. Bazı predispozan faktörler ve altta yatan hastalıklar bronşiolit de tekrarlayan ataklara neden olabilir. Çalışmamızda Tekrarlayan Bronşiolit tanılı infantların geriye dönük olarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Ocak 2016-31 Aralık 2017 tarihleri arasında hastanemiz süt çocuğu servisinde yatarak takip edilen, yaşları 1-24 ay arasında değişen Akut bronşiolit tanılı 759 hastanın dosyaları iki yıllık geriye dönük olarak tarandı. Bu hastalardan birden fazla atak geçiren 231 olgu çalışmaya alındı. Hastaların yaşı, cinsiyeti, geçirdiği atak sayısı, ilk atak yaşı ve hastalığın görüldüğü mevsim gibi demografik özellikleri incelendi. Etyolojiye yönelik yapılan Ekokardiyografi, ve solunum yolu viral paneli tetkiki sonuçları, tekrarlayan ataklarda altta yatan hastalık, prematüre doğum, hasta ve ailede atopi öyküsü kaydedildi.
BULGULAR: 1 Ocak 2016-31 Aralık 2017 tarihleri arasında yatarak takip edilen Tekrarlayan Bronşiolit tanılı 231 hasta çalışmaya alındı. Hastaların yaş grupları incelendiğinde en kalabalık grubu 1-6 ay arası hastalar oluşturmaktaydı. Hastaların çoğunun (%70,6) ilkbahar ve kış mevsiminde hastaneye başvurduğu görüldü. Etyolojiye yönelik tetkikler sonrası atakların tekrarlamasına zemin hazırladığı düşünülen hastalıklar; viral bronşiolit, gastro özefagial reflü, konjenital kalp hastalıkları, kistik fibrozis, wheezing infant olarak saptandı. Solunum Yolu Viral Paneli sonuçlarına göre viral bronşiolit ’in en sık respiratuar sinsinyal virüs, parainfluenza ve rhinovirus kaynaklı olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut bronşiolit de atakların tekrarlamasına zemin hazırlayan faktörlerin bilinmesi, erken teşhis ve tedavi ile hastaneye yatış oranını azaltacaktır.

INTRODUCTION: Acute bronchiolitis is the most common disease of lower respiratory tract caused by inflammatory obstruction of small airways, especially in children under two years of age. Some predisposing factors and underlying diseases can cause recurrent attacks in bronchiolitis. The aim of this study was to evaluate the recurrent bronchiolitis-diagnosed infants retrospectively.
METHODS: The files of 759 patients with acute bronchiolitis aged between 1-24 months, who were followed-up in the infant-care unit of our hospital between January 1, 2016 and December 31, 2017, were reviewed retrospectively for two years. 231 patients with multiple episodes were included in the study. Demographic characteristics of patients such as age, gender, number of attacks, first episode age were examined. Echocardiography, findings of respiratory tract viral panel examinations, history of recurrent episodes, premature birth, history of atopy in the patient and family were recorded.
RESULTS: A total of 231 patients with recurrent bronchiolitis who were hospitalized between January 1, 2016 and December 31, 2017 were included in the study. When the age groups of the patients were examined, the most crowded group consisted of 1-6ay patients. Most of the patients (70.6%) were admitted to hospital in spring and winter. Diseases thought to prepare the ground for recurrence of attacks; viral bronchiolitis, gastro esophageal reflux, congenital heart disease, cystic fibrosis, wheezing infant. According to the results of the respiratory tract viral panel, viral bronchiolitis was the most common cause of respiratory syncytial virus, parainfluenza and rhinovirus.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Knowing the factors that cause the recurrence of attacks in acute bronchiolitis will reduce the rate of hospitalization by early diagnosis and treatment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Benign nedenlerle yapılan total laparoskopik histerektomiden (TLH) sonra dren kullanımı rutin bir uygulama olmayıp tartışılan bir konudur. Amacımız dren kullanımının hasta kan değerlerine, postoperatif takip parametrelerine ve taburcu olma sürelerine etkisini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kartal Dr. Lütfi Kırdar Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde Ocak 2015 ile Aralık 2017 arasında benign jinekolojik nedenlerle TLH yapılan hastalar retrospektif olarak tarandı. Çalışmaya 103 hasta dahil edildi. Hastalar dren kullanılan (n: 57) ve kullanılmayan (n: 46) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Gruplar; operasyon süresi, kullanılan port sayısı, hemoglobin-hematokrit düşüşü, ateş, ilave analjezik ihtiyacı ve taburcu olma süresi açısından karşılaştırıldı. Bulgular SPSS 15 programı ile analiz edildi.
BULGULAR: Dren kullanılan vakalarda hemoglobin ve hematokrit değerleri istatistiksel olarak anlamlı şekilde düşük izlendi. Postoperatif analjezik ihtiyacında artış, kan transfüzyonu ihtiyacı ve taburcu olma süreleri açısından anlamlı farklılıklar olmadığı belirlendi. Hastaların hiçbirinde relaparatomi ihtiyacı olmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Benign jinekolojik nedenlerle TLH yapılan hastalarda dren kullanılması hemoglobin ve hematokrit değerlerinde düşüş ile birliktelik göstermektedir. Bu tip operasyonlarda dren kullanılmasını gerekli görülmedikçe önermiyoruz.

INTRODUCTION: The use of drain after total laparoscopic hysterectomy (TLH) with benign causes is not a routine practice and is a matter of debate. Our aim is to investigate the effect of drainage on patient blood values, postoperative follow-up parameters and discharge times.
METHODS: Patients who underwent TLH for benign gynecological reasons between January 2015 and December 2017 were retrospectively screened at Kartal Dr. Lütfi Kırdar Training and Research Hospital. A hundred and three patients were included in the study.Patients were divided into two groups: drain (n: 57) and no-drain (n: 46). The groups were compared in terms of duration of operation, number of ports, hemoglobin-hematocrit reduction, fever, additional analgesic requirement and discharge time.The findings were analyzed by SPSS 15.
RESULTS: Hemoglobin ve hematocrit values were statistically significantly lower in cases with drainage. There were no significant differences in postoperative analgesic requirement, need for blood transfusion and duration of discharge. None of the patients needed relaparatomy.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The use of drain after TLH in patients with benign gynecologic disease is associated with a decrease in hemoglobin and hematocrit values. We do not recommend using drains in such operations unless it is necessary.

GİRİŞ ve AMAÇ: Uterin leiomyomlar oldukça sık görülen östrojen ve progesterone bağımlı benign tümörlerdir. Üreme çağındaki kadınlarda görülebilir ve düzensiz uterin kanama, şiddetli anemi, tekrarlayan gebelik kaybı gibi ciddi problemlere sebep olurlar. Her leiomyomun, tek bir mutasyona uğramış myometrial düz kas kök hücresinden kaynaklandığı düşünülmektedir. Bununla birlikte östrojen/progesteronun leiomyoma büyümesini nasıl düzenlediği bilinmemektedir. Bu çalışmada Wnt, β-katenin, TGF–β, siklin D1 genlerinin uterin leiomyom progresyoundaki etkilerinin gösterilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı’na başvuran ve leiomyoma tanısı alan 70 hasta ile 66 sağlıklı bireyden alınan dokular çalışmaya dahil edilmiştir. Hasta ve sağlıklı gruplar arasında genlerin ekspresyon farklılıkları kantitatif Realtime PCR ile yapılmıştır.
BULGULAR: Hastaların ortalama yaşının 44,1±6,8 yıl olduğu bulunmuştur. Sigara içen hasta sayısının toplamda 8% olduğu ve gruplar arasında sigara kullanımı açısından fark olmadığı saptanmıştır. Uterin leiomyom tanısına sahip hastalarda Wnt, β-katenin, TGF–β, siklin D1 genlerinin ekspresyon düzeylerinde sağlıklı gruba göre belirgin bir artış olduğu istatistiksel olarak tespit edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada Wnt, β-katenin, TGF–β, siklin D1’in östrojen/progesteron’un leiomyoma oluşumu ve büyümesinde kritik bir parakrin rolü olduğunu ortaya konulmuştur.

INTRODUCTION: Uterine leiomyomas are common estrogen and progesterone-dependent benign tumors. They occur in women of reproductive age and cause serious problems such as irregular uterine bleeding, severe anemia, recurrent pregnancy loss. Each leiomyoma is thought to originate from a single mutated myometrial smooth muscle stem cell. However, it is not known how estrogen / progesterone regulates the growth of leiomyoma. The aim of this study was to show the effects of Wnt, β-catenin, TGF – β, cyclin D1 genes on uterine leiomyoma progression.
METHODS: Tissues from 70 patients and 66 healthy individuals who were admitted to Gaziantep University Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology and diagnosed as leiomyoma were included in the study. Differences in the expression of genes between patient and healthy groups were performed by quantitative Realtime PCR.
RESULTS: The mean age of the patients was 44.1 ± 6.8 years. The total number of smokers was 8% and there was no difference between the groups in terms of smoking. The expression levels of Wnt, β-catenin, TGF – β, and cyclin D1 genes were significantly increased in patients with uterine leiomyoma compared to healthy group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, it was demonstrated that Wnt, β-catenin, TGF sik β and cyclin D1 play a critical role in the formation and growth of leiomyoma of estrogen / progesterone.

GİRİŞ ve AMAÇ: Açıklanmayan infertilide human koryonik gonadotropin (hCG) günü ölçülen endometriyal kalınlık ile canlı doğum oranları arasında ilişki olup, olmadığını araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araştırma 2005-2013 yılları arasında Zeynep Kamil Kadın ve Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma hastanesinde tüp bebek tedavisi uygulanmış hastalarda yapılan retrospektif bir çalışmadır. Çalışmaya 23-39 yaş aralığında, vücut kitle indeksi 30 kg/m2 altında olan ve embriyoda herhangi bir işlemin yapılmadığı ve taze embriyo transferi yapılmış kadınlar dahil edildi. Hastalar canlı doğum yapıp (grup 1), yapmamalarına (grup 2) göre 2 gruba ayrıldı. hCG günü 2-boyutlu ultrason ile midsagittal planda ölçülen endometriyal doku kalınlığı, siklus tedavi karakterleri ve hastaya ait demografik karakterler gruplar arasında karşılaştırıldı. Ayrıca hCG günü ölçülen endometriyal doku kalınlığına göre; 7 mm ve altı, 8 mm, 9 mm, 10 mm, 11 mm, 12 mm, 13 mm ve 14 mm ve üstü olan subgruplar oluşturuldu. Bu subgruplar arasında canlı doğum yüzdeleri açısından karşılaştırmalar yapıldı. İstatistiksel karşılaştırmada devamlı veriler için student t-testi ve kategorik değerler için ki-kare testi kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmaya 359 hasta dahil edildi, 104 hasta grup 1 ve 255 hasta grup 2. Gruplar arasında hCG günü ölçülen estradiol seviyeleri (pg/ml) dışında fark yoktu (2517.2±1106.0 ve 2210.8±991.7, sırasıyla; p=0.011). Her bir endometriyal doku kalınlığından oluşturulan subgruplar arasında en yüksek canlı doğum oranı 13 mm de %36.8 iken, en düşük canlı doğum oranı 12 mm de %23.9 idi. Fakat subgruplar arasında canlı doğum oranları açısından istatistiksel olarak bir fark bulunamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Açıklanamayan infertilitede canlı doğum oranları hCG günü ölçülen endometriyal doku kalınlığından bağımsızdır.

INTRODUCTION: We aimed to demonstrate any possible relationship between endometrial thickness on the day of hCG trigger and live birth rates (LBRs) among women with unexplained infertility who underwent IVF/ICSI-ET cycles.
METHODS: We retrospectively collected data from Zeynep Kamil Women's and Children's Disease Training and Research Hospital, IVF Center archive. Cases between 2005 and 2013 were collected. Women aged between 23-39 years with a BMI <30 kg/m2 with fresh embryo transfers were included. Patients were divided into two groups based on their livebirth status (live birth: group 1, no live birth: group 2). Demographic characteristics, treatment regimens, and endometrial thickness on the day of hCG trigger were compared between the two groups. In addition, patients were divided into subgroups according to the endometrial thickness on the day of hCG trigger (≤7 mm, 8 mm, 9 mm, 10 mm, 11 mm, 12 mm, 13 mm, and ≥14 mm, respectively). LBRs were compared between these subgroups.
RESULTS: Three hundred fifty-nine cycles (group 1: n=104, group 2: n=255) were included for statistical analysis. Other than estradiol level (pg/mL) on the day of hCG trigger (2517.2±1106.0, 2210.8±991.7, respectively; p=0.011), there were no statistically significant differences between the two groups. Among the subgroups based on endometrial thickness, the highest LBR was detected in the 13 mm subgroup (36.8%) and lowest LBR was detected in 12 mm subgroup (23.9%). However, LBRs were not statistically significant between the subgroups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: LBRs do not seem to be affected by endometrial thickness on the day of hCG trigger among couples with unexplained infertility.

GİRİŞ ve AMAÇ: Struma ovari tüm over tümörlerinin %0.5-1'ini ve over teratomlarının %2-5'ini oluşturur. Struma ovariler genellikle benin karakterdedir, sadece %5-10 vakada kanser saptanır ve en sık görülen kanser papiller tiroid karsinomudur (%70). Struma ovariler her yaşta görülebilen patolojilerdir ancak genellikle 50-60 yaş aralığında görülürler. Çoğu vaka benin karakterde olsa da klinik ve radyolojik kanseri andıran benzerlikler laparotomi ile tedavi yöntemine neden olabilir. Bu çalışmada üçüncü basamak bir merkezin üç yıllık struma ovari vakaları araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastane arşivinden adneksiyel kitle nedeniyle ameliyat olmuş hastaların verileri araştırılmıştır. Patoloji sonuçlarından 6 hastada struma ovari tespit edilmiştir. Bu hastaların operasyon öncesi ve sonrası bulguları çalışılmıştır.
BULGULAR: Tüm over kitleleri içerisinde toplam altı struma ovari (3.2%) vakası tespit edilmiştir. Vakaların yarısı postmenopozal dönemde, diğer yarısı ise üreme çağındadır. Vakaların üç tanesi laparoskopi üç tanesi ise laparotomi yoluyla opere edilmiştir. Kitlelerin ortalama boyutu 9 cm’dir (max: 18min: 5 cm). Üç vakanın frozen kesiti struma ovari iken, kalanlar; bir borderline tümör, bir müsinöz ve bir seröz kistadenomdur. Kalıcı kesitlerde ise üç vakada struma ovari, bir vaka papiller tiroit karsinomu, bir vaka omental strumozis, bir vakada daha önce var olan meme kanseri metastazı saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Struma ovari vakaları genelde benin karakterde olsa da bu tür vakalarda kanser ihtimali ve eşlik eden tiroit hastalıkları akılda tutulmalıdır. Ayrıca omenatl strumozis ve daha önceden var olan diğer kanserlerden metastaz ayırıcı tanıda akılda tutulmalıdır.

INTRODUCTION: Struma ovarii accounts 0.5-1% of all ovarian tumors and 2-5% of ovarian teratomas. Struma ovarii cases are usually benign, only 5-10% of cases are malignant and the most common type of malignancy is papillary thyroid carcinoma (70%). The struma ovarii may be seen in all ages but it is generally seen in 5th and 6th decade of life. Although most of the cases are benign, clinical and radiological similarities to malignant masses lead to treatment with laparotomy. In the present study 3 years’ experience of a tertiary center's struma ovarii cases were studied.
METHODS: Patients who underwent surgery for adnexal masses were investigated from archives of the hospital. Among pathology results; 6 patients with struma ovarii were evaluated.
RESULTS: Six struma ovarii cases were detected among those cases which approximately account 3.2% of all ovarian mass cases. Half of the cases were postmenopausal and remaining were in reproductive age. The mean size of the mass was 9 cm (max: 18min: 5 cm). Intraoperative frozen section results were struma ovarii for half of the cases, one was borderline tumor, one was seromucinous cystadenoma and one was mucinous cystadenoma. Permanent pathology results were evaluated, three of them were pure struma ovarii, one was papillary thyroid carcinoma in struma ovarii, one case was strumosis omentum and one case was metastasis of breast cancer to struma ovarii.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although Struma ovarii cases are generally benign in nature malignancy risk and accompanying thyroid diseases should be kept in mind. Some extreme cases like strumosis omentum and metastasis from preexisting malignancies should also be kept in mind during differential diagnosis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, eşinin doğumunu doğum salonu dışında bekleyen babalara verilen planlı eğitimin babaların kaygı düzeyine etkisini belirlemek amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma kesitsel, randomize kontrollü deneysel olarak tasarlandı ve yürütüldü. Çalışmaya deney grubuna 56 kontrol grubuna 49 olmak üzere toplam 105 baba adayı dahil edildi. Çalışmanın verileri; tanıtıcı bilgi formu, Spilberger’in Durumluk / Sürekli Kaygı Envanteri kullanılarak toplandı.
BULGULAR: Deney (39.32±8.94) ve kontrol (43.69±8.35) grubundaki babaların sürekli kaygı puanları karşılaştırıldığında, deney grubundaki babaların sürekli kaygı puanlarının kontrol grubuna göre daha düşük olduğu gözlendi. Deney ve kontrol grubunda durumluk kaygı puan ortalamaları karşılaştırıldığında eğitim öncesi gruplar arasında istatistiksel anlamlı bir fark bulunmazken, eğitim verilen deney grubundaki (35.21±8.42) babaların durumluk kaygı puanları, eğitim almayan kontrol grubundaki (42.85±11.03) babalara göre anlamlı derecede düşük olduğu bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Doğumhane dışında doğum için bekleyen ve doğum süreci, yenidoğan bakımı, doğum sonrası dönem hakkında sistematik olarak eğitim verilen babaların eğitim verilmeyen babalara göre kaygı düzeylerinin daha düşük olduğu saptandı.

INTRODUCTION: This study aims to identify the effect of the training given to fathers - who did not attend any prenatal preparatory classes throughout their partner’s pregnancy period- after admission to the hospital for birth on the their anxiety level.
METHODS: The study was designed and conducted as a cross-sectional, randomized controlled experimental one. The study included 105 fathers, 56 fathers in the experimental group and 49 fathers in the control group. The data were collected socio-demographic information form; interview form in relation to birth; Spielberger State / Trait Anxiety Inventory (STAI).
RESULTS: Comparison of the fathers in the experimental (39.32±8.94) and control group (43.69±8.35) in terms of the trait anxiety scores showed that trait anxiety scores of the fathers in the experimental group were significantly lower than those of the control group. As to the comparison of the state anxiety mean scores of the fathers in the experimental and control group, while no statistically significant differences were detected between the groups before the training, state anxiety scores of the fathers in the experimental group (35.21±8.42) were found to be significantly lower than those of the control group fathers (42.85±11.03) who were not provided with any training.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In comparison to the fathers who did not receive any information, the state anxiety levels were found to be lower in the fathers who were systematically informed about the hospital, birth process, newborn and postnatal period while waiting for the birth outside the delivery room.

Pediatrik löseminin henüz sebebi kesin olarak bilinmeyen ancak tedavi edilebilen, multifaktöriyel bir hastalık olduğu düşünülmektedir.
Lösemilerde diğer birçok kanser türü gibi genetik değişimler söz konusudur. Onkogenlerin aktivasyonu ya da tümör baskılayıcı genlerin inaktivasyonunda etkili bu genetik lezyonlar; hücre ölümü, farklılaşma ya da bölünmenin düzenlenme mekanizmalarında hasara yol açarak lösemi gelişimine neden olabilirler. Henüz belirlenmemiş genetik anomalilerin bilinmesi bu basamaklara etki eden tedavi seçeneklerinin bulunması ve bu sayede kemoterapiye dirençli ve nüks gösteren lösemilerin tedavi edilmesine, kişiselleştirilmiş tedavi yöntemlerinin geliştirilmesine olanak sağlamaktadır. Bu derlemede kanser gelişiminde önemli olduğu yapılan çalışmalar neticesinde ortaya konulan RAS/RAF/MEK/ERK yolağının pediatrik lösemi alt türü olan Akut Lenfoblastik Lösemi’de (ALL) incelenme yaklaşımını ortaya koyabilmek amaçlanmıştır.

Pediatric leukemia is thought to be a multifactorial disease that can be treated.In leukemia there are genetic changes like many other types of cancer.
These genetic changes are effective in the activation of oncogenes or inactivation of tumor suppressor genes; can lead to the development of leukemia by causing damage to regulatory mechanisms of cell death, differentiation or division. Unspecified genetic anomalies provide the availability of treatment options that affect these steps of cell cycle. It provied that treatment of chemotherapy-resistant and relapsing leukemia and the development of personalized treatment modalities In this review, we aimed to reveal the approach of the RAS / RAF / MEK / ERK pathway revealed in the studies that are important in the development of cancer in Acute Lymphoblastic Leukemia (ALL), a subtype of pediatric leukemia.

Konjenital muskuler distrofiler (KMD) nadir görülen, infant döneminde kas güçsüzlüğü ve motor gelişimde gecikme ile kendini gösteren bir grup hastalıktır. Bunların en ağır formlarından biri Walker Warburg Sendromu (WWS)' dur. WWS otozomal resesif geçişli, beyin ve göz anomalilerinin eşlik ettiği bir hastalıktır. Beyinde tip 2 lizensefali, beyaz cevherde hipomyelinizasyon, hidrosefali, korpus kallosum agenezisi, gözde katarakt, optik sinir displazisi, retinal displazi, lens defektleri görülür. Destek tedavisi verilse de oldukça mortal seyreder, ortalama yaşam ömrü dört ay civarındadır. Burada, klinik ve görüntüleme yöntemleriyle WWS düşünülen, kas biyopsisinde alfa distroglikan eksikliği görülerek tanısı desteklenen bir olgu sunulmuştur.

Congenital muscular dystrophies are a group of rarely seen muscle diseases. They are recognized with muscle weakness and motor delay on infancy. The most severe form of is Walker Warburg Syndrome (WWS). WWS is a rarely seen autosomal recessive inherited disease with serebral and eye abnormalities. Type 2 lissencephaly, hypomyelination in whitematter, hydrocephalus, corpuscallosum agenesis are pathological findings of brain; also cataract, optic nerve dysplasia, retinal dysplasia, lens defects can be detected on eyes. Even with pallative care is given, median survival age is about four months. In this case we suspected WWS with clinical and radiological findings, and performed a muscle biopsy which is shown alpha dystrogly can deficiency.

Anemi, gebelikte en yaygın hemotolojik bir sorundur. Dünyadaki gebe kadınların %38.2'sinin anemik olduğu, tahmin edilmektedir. Türkiye’de üreme çağındaki kadınlarda anemi sıklığının %20 ile %39.9 arasında değiştiği belirtilmektedir. Gebelik dönemindeki anemiler edinsel ve kalıtsal olmak üzere iki grupta değerlendirilir. Gebelikte sıklıkla edinsel yetmezlik anemilerinden olan demir eksikliği ve daha az sıklıkla da folik asit eksikliği anemisi oluşur. Demir eksikliği anemisi (DEA)’nin en temel nedeni; gebelik öncesinde demir düzeyinin düşüklüğü, gebelikte absorbsiyonun artması ile artan gereksinimdir. Demir eksikliği anemisinin tanısı için öncelikle hemoglobin (Hb) ve serum ferritin düzeyi ölçülür. Gebelikte en düşük Hb değeri 1. ve 3. trimesterde <11 gr/dL, 2. trimesterde <10,5 gr/dL’olmalıdır. Gebelikte anemi; annenin hastalanma ve ölüm riskinde artışla (%20-40 oranında), fetüste ise intrauterin büyüme geriliği, düşük doğum ağırlığı, erken doğum ve perinatal mortalite riskinde artışla ilişkilidir. Maternal ve fetal komplikasyonların önlenmesi için gebe kadınlara demir ve folat desteği verilmesi önemlidir. Demir eksikliği anemisinde oral demir tedavisi birinci basamak tedavi olarak verilir. Oral tedavi yanıtsızlığı, tedaviye uyum sorunu, çok düşük hemoglobin değerleri ve hızlı demir replasmanına ihtiyaç duyulması gibi durumlarda intravenoz (İV) demir tedavisi tercih edilmektedir. Bu derlemede gebelikte demir ve folat eksikliği anemisinde kanıta dayalı güncel yaklaşımların incelenmesi amaçlanmıştır.

Anemia is the most common hematologic problem during pregnancy. It is estimated that 38.2% of pregnant women in the world are anemic. The frequency of anemia in women of reproductive age in Turkey is reported to vary between 20% and 39.9%. Anemia during pregnancy is evaluated in two groups as acquired and inherited. During pregnancy, iron deficiency, which is often an acquired deficiency anemia, and less frequently folic acid deficiency anemia occur. The main cause of iron deficiency anemia (IDA) is; The low level of iron before pregnancy, increased absorption during pregnancy is an increasing need. Hemoglobin (Hb) and serum ferritin levels are measured primarily for the diagnosis of iron deficiency anemia. The lowest Hb value during pregnancy should be <11 gr/dL in 1st and 3rd trimester and <10.5 gr/dL in second trimester. Anemia in pregnancy; increased risk of illness and death of the mother (20-40%), and increased risk of intrauterine growth retardation, low birth weight, preterm delivery and perinatal mortality in the fetus.In order to prevent maternal and fetal complications, it is important to give iron and folate support to pregnant women. Oral iron therapy in iron deficiency anemia is given as the first-line therapy. Intravenous (IV) iron treatment is preferred in cases such as failure of oral treatment, compliance to treatment, very low hemoglobin values and need for fast iron replacement. In this review, it is aimed to examine the evidence based current approaches in iron and folate deficiency anemia during pregnancy.

Amaç: Hemşireler hizmet sunumlarında etkin ve istendik sonuçları yakalayabilmek için sürekli değişime ayak uydurmak ve inovasyon sürecini hizmetlerine entegre etmek zorundadırlar. Hemşirelik hizmetlerinde inovasyon sürecini aktive etmek, hasta bakım maliyetini azaltırken, bakım kalitesini de artırmaktadır.
Gereç ve Yöntem: Hastanemiz hemşirelik hizmetlerinde inovasyon sürecini aktive etmek için bazı basamaklar takip edilmiştir. İlk adımda hemşirelerimizin farkındalıklarını düzenli eğitimler ile bilgi düzeyleri arttırılmış, koçluk sistemi ile bireysel danışmanlıklar başlatılmış, süreci cazip hale getirecek yarışmalar düzenlenmiş, ödül süreci ile katılım arttırılmış ve hemşirelikte inovasyon kültürü oluşturulmuştur.
Bulgular: Hastanemizde 2012 yılında başlatılan hemşirelikte inovasyonu aktive etme süreci dahilinde; yarışma ve sempozyum süreçleri gerçekleştirilmiştir. 7 yıllık süreçte hastanemiz hemşireleri toplam 376 inovatif proje geliştirmiştir. Her biri yeni bir buluş özelliği taşıyan projeleri ile hemşirelerimizin bakım kalitesini arttırıcı, yeni ve yaratıcı faaliyetleri desteklemeleri sağlanmıştır. İnovatif 50 proje için patent alma süreci tamamlanmıştır ve yeni buluşların üretimi için çalışmalar aktive edilmiştir.
Sonuç: Hemşirelerde inovasyon sürecinin aktifleştirilmesinde; düzenli eğitimlerin, süreci tanıtacak, cazip hale getirecek, yol gösterecek bilimsel aktivitelerin yapılmasının ve rol model olmanın yeri büyüktür.

Aim: Nurses should keep up with constant change and integrate innovation into their services in order to obtain effective and desirable results in their service provision activation of the process of innovation in nursing services reduces the cost of care and increases the quality of care.
Material and Method: In order to activate the process of innovation in nursing services provided at our hospital, a number of steps were completed.In the first step, nurses’ level of knowledge was improved through regular training, individual counseling was initiated using the coaching system, competitions were organized for making the process more interesting, and participation rate was increased with rewards. These implementations produced an innvoation culture.
Results: During the process of activating innovation at our hospital, which was initiated in 2012, competitions and symposiums were held. In the 7 year period, nurses wurking at our hospital completed 376 innovative projects. Each of these projects had an inventive quality and through these projects, the nurses were able to support novel and creative activities which increased the quality of care. The patenting process of 50 innovative projects was completed and studies were activated for producing new inventions.
Conclusion: Regular training, role modeling, and scientific activities that introduce the process, make the process more interesting, and guide nurses are crucial for activating the innovation process in nursing.